Πώς βρήκα τη δύναμη να διαλύσω τον αρραβώνα μου
Ο τερματισμός μιας σχέσης απαιτεί μεγάλο θάρρος, πόσο μάλλον να διαλύσεις έναν αρραβώνα. Ποτέ, όμως, δεν αμφέβαλα για την απόφαση που πήρα. Δεκαπέντε χρόνια μετά, είμαι έτοιμη να πουλήσω το δαχτυλίδι αρραβώνων μου.
Τόσα χρόνια καθόταν σε ένα συρτάρι, σχεδόν ξεχασμένο, αν και από καιρό σε καιρό το έχω βγάλει, το φόρεσα και αναρωτιόμουν πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν το δαχτυλίδι είχε δει έστω και μια μέρα γάμου.
Σύντομα μετά την αποφοίτησή μου, ο φίλος μου αποφάσισε ότι έπρεπε να παντρευτούμε. Ενημέρωσε την οικογένειά του και αποφάσισε να έρθει στο σπίτι των γονέων μου για να συζητήσει σοβαρά για γάμους και πανηγύρια… Όπως και έγινε.
Ένιωσα να πνίγομαι με αυτόν τον τρόπο, έχοντας όλη την οικογένειά του γύρω μου και όλα τα μάτια πάνω μου. Όλο αυτό μου φάνηκε σαν πανηγύρι, μια γιορτή καλοστημένη και καλοσχεδιασμένη. Όλοι χαρούμενοι, γλεντούσαν… όλοι, εκτός από εμένα που ένιωθα εγκλωβισμένη.
Πως ξεκίνησε…
Ένα μουντό πρωινό έστειλα ένα demo μου στο Λονδίνο. Εκεί γνώρισα έναν άνθρωπο που φαινόταν ωραίος. Δεν άργησε να αποδειχθεί ότι υπήρχε κάποιο συναίσθημα ανάμεσά μας. Το συναίσθημα ήταν τόσο φυσικό και συναρπαστικό. Πάνω απ’ όλα, ήταν ένα ευπρόσδεκτο άλμα μακριά από τις θεατρικές παραστάσεις και τις αμήχανες συναντήσεις.
Η πρόταση γάμου…
Ήταν ένα ρομαντικό βράδυ και ο ίδιος πρότεινε να συναντηθούμε μετά την παράσταση. Μόλις με είδε να πλησιάζω, έσκυψε και έκατσε με το ένα γόνατο σε ορθή γωνία, κρατώντας το δαχτυλίδι. Ήμουν γύρω στα 20 μου, αφελής, χαρούμενη και με ένα κεφάλι γεμάτο ρομαντισμό – πετούσα στον 7ο ουρανό!
Ήταν ένα σκληρό χτύπημα στους γονείς μου, ειδικά στον μπαμπά μου. Ο αρραβωνιαστικός μου δεν είχε καλή δουλειά, αλλά ο μπαμπάς τελικά, απλώς ήθελε να είμαι ευτυχισμένη. Οπότε, απλά το δέχτηκε…
Λίγο μετά τη γονική ευλογία, άρχισαν οι αμφιβολίες μου. Μικρές κόκκινες σημαίες άρχισαν να αναβοσβήνουν – και μου φάνηκε ότι ήταν εκεί νωρίτερα, αλλά νόμιζα ότι τις είχα ξεπεράσει. Μπερδεύτηκα και αμφισβήτησα την κρίση μου.
Μια εβδομάδα πριν από το μεγάλο πάρτι του αρραβώνα μας, είχα μια κρίση πανικού μπροστά στον αρραβωνιαστικό μου – είχα ανεβάσει παλμούς, δεν μπορούσα να αναπνεύσω και ένιωσα παγιδευμένη. Οι λίγοι άνθρωποι που ήξεραν ότι είχα αμφιβολίες είπαν ότι πρέπει να το βάλω στα πόδια.
Ήξερα βαθιά μέσα μου ότι δεν ήθελα να είμαι μαζί του, αλλά αγνόησα το συναίσθημά μου… Πήρα βότανα, χαλαρωτικά χάπια, έφαγα και προσπάθησα να ηρεμήσω γιατί είχα χάσει πολύ βάρος.
Οι επιπτώσεις…
Μετά από αυτό, το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχώς – όλοι γνώριζαν για τη δέσμευσή μας: φίλοι, συγγενείς, ακόμη και ο ταξιτζής της γειτονιάς μας συγχάρηκε. Ένιωθα τόσο άδεια!
Προσευχόμουν κάθε μέρα… Ίσως ήταν η πρώτη φορά που προσευχόμουν τόσο πολύ. Συνέχεια έλεγα, “Παρακαλώ, Θεέ μου, πες μου τι να κάνω.” Ήξερα ότι εγώ ευθυνόμουν για την απόφαση που πήρα.
Βρήκα τη δύναμη…
Χρειάστηκαν μήνες για να βρω τη δύναμη, σαν να είχα πάθει κατάθλιψη. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ένιωθα σαν να είχα χάσει την προσωπικότητά μου… δεν ήξερα ποια ήμουν ή πώς ένιωθα.
Αλλά, η μέρα τελικά ήρθε όταν άρχισα να χαμογελάω ξανά, σαν να είχε περάσει ο χειμώνας από την καρδιά μου. Ήμουν τόσο ευγνώμων, τόσο ανακουφισμένη.
Η ευτυχία δεν είναι δεδομένη…
Ξέρω ότι ήμουν ανόητη που άφησα τη σχέση να πάει τόσο μακριά, αλλά ποτέ δεν αμφέβαλα για την απόφαση που με οδήγησε στο υπόλοιπο της ζωής μου. Αναγνώρισα ότι έκανα μεγάλα λάθη, αλλά βρήκα το θάρρος να κάνω ό, τι ήταν σωστό για μένα, ακόμα κι αν έπρεπε να απογοητεύσω τους άλλους γύρω μου.
Αυτή η περίοδος αμφιβολίας ήταν μια κλήση αφύπνισης. Ίσως ήταν το τέλος της αθωότητας, αλλά αισθάνομαι πιο σοφή, πιο δυνατή. Καταλαβαίνω επίσης ότι η αγάπη είναι ένα θαύμα, ότι δεν έρχεται εύκολα και ότι χρειάζεται σταθερή δουλειά.
Δεν ξέρω γιατί έχω κρατήσει το δαχτυλίδι όλο αυτό το διάστημα. Αλλά δεν μπορώ να το φορέσω πια. Δεν πρόκειται να το θάψω, ούτε να το ρίξω στο νερό. Αποφάσισα να το πουλήσω ή να το δωρίσω.
Ίσως το δαχτυλίδι είναι προορισμένο να είναι σύμβολο αγάπης για κάποιον άλλο. Ίσως να καταλήξει να λιώσει. Δεν έχει σημασία… Αυτό που έχει σημασία είναι που είμαι τώρα καλά και είμαι ακριβώς εκεί που θα ήθελα πάντα να είμαι. Ελεύθερη από δεσμεύσεις!
Δείτε περισσότερα άρθρα: